Terug naar overzicht

Margriet

29/04/2011 - Die pessimistische kant van hem kende ik niet...

Een liefdesdagboek

Schrijvers Geert Kimpen en Christine Pannebakker schreven een dagboek over het ontstaan van hun relatie, dat ze na hun huwelijk publiceerden. Sinds kort is er een vernieuwde uitgave van Het Liefdesdagboek te koop.

Het was een idee van Geert," vertelt Christine. "Hij had zo veel ongelukkige liefdes achter de rug. Bij ons eerste afspraakje dacht hij: dit is het! Maar dat denk je vaker als je aan iets nieuws begint. Hoe kun je ervoor zorgen dat het zo bijzonder blijft? Hij vroeg: "Zullen we een dagboek schrijven met onze diepste gevoelens, twijfels en verlangens en die eens per maand aan elkaar laten lezen?"

Aan de hand van het dagboek zouden we kunnen zien hoe we in het leven en de relatie stonden. Als het dagboek spannend was, was het leven ook spannend. We kenden elkaar nauwelijks. We leiden totaal andere levens. Het was doodeng om schaamteloos alles op te schrijven. In het begin was ik geneigd de dingen mooier voor te stellen dan ze waren. Maar als je niet volledig eerlijk bent en je openstelt, kun je geen duurzame relatie aangaan. Dan wordt het een relatie met niet zo'n hoge kwaliteit en gemakkelijk vervangbaar. Als je gaat voor duurzaamheid. moet je je minder mooie kanten laten zien.

Na een maand zouden we elkaars dagboeken lezen op een terrasje, voorafgaand aan onze eerste nacht samen. Behalve over de afgelopen maand hadden we ook allebei een fantasieverhaal geschreven over onze eerste nacht. De mooiste versie zouden we uitvoeren. We hebben ontzettend gelachen op dat terras, ik schreef bijvoorbeeld over een jaloerse situatie waarbij een meisje extra lang aan ons tafeltje bleef hangen om met Geert te praten. Ik dacht: ga nou eens weg! Terwijl hij over diezelfde situatie schreef: 'Christine deed zo relaxed, ze is gelukkig niet jaloers.' Blijkbaar was ik niet zo duidelijk in mijn signalen.

Toen ik zijn dagboek las, heb ik wel gedacht: waar ben ik aan begonnen! Als ik met hem samen was, was hij vrolijk en spontaan, maar hij had net een depressie achter de rug. Die pessimistische kant van hem kende ik niet. Door het liefdesdagboek kwam ik erachter. Je leest over iemands twijfel en pijn over het verleden en de euforie van het heden. Na het lezen hadden we lange gesprekken. Je weet dingen van elkaar waar je anders maanden over zou doen om ze te weten te komen.Uiteindelijk won zijn versie van onze eerste nacht, alleen omdat hij het hotel beschreef dat tegenover ons terrasje lag.

Voor mij is het dagboek een eerbetoon aan de liefde. Ons eerste dagboek loopt van onze ontmoeting in 1996 tot ons huwelijk in 2000. Het dagboek dat nu te koop is, begint tijdens ons single leven en eindigt bij onze nacht samen. Inmiddels schrijven we geen dagboek meer. maar nog steeds confronteren we elkaar met teksten over onze gevoelens. Schrijven is een essentieel deel van onze relatie."

Het liefdesdagboek van Geert Kimpen en Christine Pannebakker is voor € 9,95 (exclusief verzendkosten) te koop op www.vrouwenpower.eu

Het Liefdesdagboek bestellen?
Klik hier: http://www.geertkimpen.com/bestellen.html

 

De liefde veranderde alles

Soms gebeurt er iets dat uw leven compleet verandert. Een ontmoeting of gebeurtenis die uw leven in tweeën deelt: u spreekt alleen nog over ‘vóór' en ‘na'. Zoals de Vlaamse schrijver Geert Kimpen (de Kabbalist, De Geheime Newton). Hij ontmoette zijn zielsverwant Christine en zijn tot dan toe dramatische levensverhaal veranderde in een sprookje.

"Ik had altijd al het geloof dat er één iemand was die bij me zou passen met wie ik mijn leven zou delen. De vrouw van mijn leven. Ik ben met een verknipt vrouwbeeld opgegroeid. Tot mijn vijftiende ging ik in Antwerpen naar jongensscholen, dus alles wat vrouwelijk was, was mij totaal onbekend. Daar krijg ik een getekend, maar ook mooi vrouwbeeld van. Vrouwen werden op een voetstuk gezet, alsof zij wezens van een andere planeet waren die je als porselein moest behandelen. En ik dacht: ‘Als ooit een van die godinnen voor mij zou kiezen, wil ik haar eren, haar dienen, haar muze zijn, haar wat-dan-ook zijn tot mijn laatste snik, want dan heb ik de gunst dat zo'n wezen haar hart aan mij heeft geschonken.'

Het zat zo in mijn hoofd, dat zelfs toen ik meisjes ontmoette en ze heel menselijk bleken te zijn, ik toch dacht dat het godinnen waren. Alles wat niet goed ging zocht ik bij mezelf. Het duurde lang voordat ik op een gelijkwaardig niveau met vrouwen kon omgaan.

Al mijn relaties mislukten verschrikkelijk. Mijn eerste lief - zoals we dat in België zeggen - was de zus van mijn beste vriend. Ik was vijftien, zestien jaar en ik had haar nog nooit gesproken. Ik lachte altijd naar haar en zij lachte terug, dus ik veronderstelde dat de liefde wederzijds was. Die vriend had een kelder waar we met z'n allen depressieve rockmuziek draaiden. Zij kwam af en toe naast mij zitten. Dan werd ik knalrood, was ik totaal verlamd. Ik heb een keer een arm om haar middel geslagen, dat was het heftigste dat er ooit is gebeurd tussen ons.

Ondanks dat er helemaal geen sprake was van een echte liefdesgeschiedenis ben ik daarvan echt depressief geweest. Op school zat ik als een zombie in mijn bankje. Toevallig had ik vorige week een reünie van destijds. Ik was het zelf vergeten maar het bleek dat ik elke les letterlijk uit mijn bank viel, zo verlamd van depressie was ik. De leraren ergerden zich er dood aan maar het was geen aanstelleritis. Ik was helemaal van de wereld.

Ik ben toneel gaan spelen om met meisjes in contact te komen. Daar heb ik een heel spannend, open meisje leren kennen. Ik was voor in de twintig, zij was zeventien en zij vond mij waarschijnlijk spannend omdat ik een paar jaar ouder was. Ik woonde alleen en op een avond belde zij aan. Dat vond ik ongelofelijk vrijmoedig. Het werd een heel passionele relatie die uitsluitend op lust was gebaseerd. De lust van haar ging al gauw veel verder dan voor mij alleen, dus binnen de kortste keren ging zij vreemd en waren er dramatisch taferelen die ik niet kon vatten. Ik dacht dat ik iemand had ontmoet die mij wakker had gemaakt, die mij de wereld leerde kennen. Hoe kon het dan dat zo iemand zoiets intiems met iemand anders kon doen? Ik was verslaafd aan haar als een junk aan zijn heroïne. Het holde mij totaal uit. Dat heeft zeker vier jaar aangesleept. Uiteindelijk heeft zij een punt achter onze relatie gezet, want als het aan mij had gelegen had ik misschien nu nog als een slaaf achter haar aan gehold.

Ook na haar had ik een lange depressie. Ik heb zo'n beetje twee jaar in Amsterdam op de bank gelegen. Er hing een grote boekenplank boven de bank en daar lag ik onder, in één continu verlangen dat die boeken naar beneden zouden storten en mij zouden bedelven. Om die verloren liefde, maar ook om andere dingen, heb ik een zelfmoordpoging ondernomen. Ik koos voor een combinatie van medicijnen en een plastic zak die ik over mijn hoofd moest doen zodat ik rustig kon stikken in mijn slaap.

Ik lag met die plastic tas over mijn hoofd op de bank, de slaapmiddelen ingenomen, en ik kreeg een raar visioenbeeld. Ik zag een heel oude transistorradio met zo'n oude knop. Rechts waren allemaal zwarte zenders en links allemaal witte zenders. De naald van die radio stond helemaal vastgeroest op de donkere zwarte zenders en er klonk heel donkere en dramatische muziek. In dat quasibewustzijn dacht ik: ‘Goh, kan ik niet proberen aan die knop te draaien?' Ik draaide met geestkracht aan die knop. In het begin zat die muurvast, maar zo langzamerhand ging de naald naar het midden toe en werd de muziek in mijn hoofd lichter en vrolijker. Met al mijn kracht wist ik de naald naar de witte kant te draaien en daar was een soort hemelse muziek, een soort symfonie van het leven! Ik heb meteen die zak van mijn kop gerukt. Jeetje, als je gewoon met je geestkracht de mogelijkheid hebt om keuzes te maken, dat je het vermogen hebt je focus precies de andere kant op te krijgen! Dat is mijn redding geweest.

Sinds deze ervaring weet ik dat je altijd twee mogelijkheden hebt, wat je ook overkomt in het leven. Je kunt je door lijden totaal laten verlammen en voor de rest van je leven in een hoek verpieterd blijven of je kunt jezelf bij je nekvel grijpen en bekijken wat die ellendige situatie je ook heeft gebracht. Dat raak ik nooit meer kwijt. 

Op een moment dat ik haar totaal niet zocht, kwam Christine. Ik was nog steeds bezig met theater maken en hoefde geen liefde meer. Ik had vrede met mezelf. Ik had wel behoefte aan seks, dus de enige oplossing was dat ik moest leren versieren. Ik kwam terecht bij een cursus Succesvol versieren. Bij binnenkomst zag ik Christine. We keken in elkaars ogen en er was een soort spanning die de hele dag werd opgevoerd. Bij alle oefeningen tussen man en vrouw werden Christine en ik aan elkaar toegewezen. De cursusleiding zag ook wel dat het knetterde tussen ons.

Vlak voor de cursus had ik een contactadvertentie gezet en daarop had ik hele stapel brieven gekregen. Ik wilde eerst die cursus doen, zodat ik wist hoe het moest en dan zou ik die stapel brieven doorwerken. Toen Christine er doorheen kwam, dacht ik: dat ga ik me niet laten gebeuren. Voordat ik me aan een relatie met haar overgaf, wilde ik op z'n minst één keer iemand versieren. Dus heb ik eerste brief van de stapel genomen en heb ik op vrijdag een afspraak met een meisje gemaakt. De dag erna zou ik Christine zien.

Die vrijdagavond werkte ik heel braaf de vijf stappen af om een vrouw te versieren. Bij stap vier dacht ik: ‘Ik heb hier eigenlijk helemaal geen zin in, waar ben ik mee bezig?' Ik dacht de hele tijd aan Christine. Met een flauwe smoes ben ik weggevlucht. Ik heb dus eigenlijk nooit waar voor mijn geld van die cursus gekregen.

Met Christine gebeurde er iets onlosmakelijks, iets waartegen ik me niet kon verzetten. In eerste plaats heeft het te maken oogcontact. Als ik haar aankijk zie ik een soort spiegelbeeld van het goddelijke. Haar ogen die zoveel warmte, liefde en vertrouwen uitstralen, ogen waarin ik verdrink en thuiskom. En dan is er natuurlijk de lichamelijke aantrekkingskracht.

In het begin was ik bang. Iemand die je zo positief en levenslustig in het leven stond, wat moest die met mij? Met mijn leven vol depressie en zwartheid? Dat vond ik ontzettend eng.

We hadden vanaf het begin een verbintenis. Het eerste dat ze zei bij onze eerste afspraak was: ‘Geert, hoe zie je onze toekomst samen?' Dat overviel me, we hadden nog niet eens gekust! Dus ik zei zoiets van: ‘We zien wel waar het schip strandt'. Ze pakte meteen haar jas en zei: ‘Oké, als je zo in het leven staat, kunnen we er beter meteen mee ophouden. Iemand die die instelling heeft, weet één ding zeker. Dat het schip vroeg of laat zal stranden. Daar ga ik niet voor, ik ga voor het ultieme, de absolute liefde.' Dat was een eyeopener. Ik zei ‘Oké, ik ook. Maar dan wil ik dat jij ook iets met mij aangaat.' Ik heb haar uitgedaagd om alle twee vanaf de eerste dag een dagboek bij te houden waarin we schaamteloos alles over onze liefde zouden opschrijven. Een open dagboek dat zo spannend moest zijn als een boek. We zouden het om de zoveel tijd aan elkaar laten lezen en als we zouden denken: ‘Nu weet ik het wel', zou dat betekenen dat onze relatie was ingezakt. Dus moesten elkaar voortdurend van plotline naar plotline leven, zodat ons liefdesleven een avontuur zou blijven. Dat wilde ze doen. We zijn dat blijven volhouden en uiteindelijk is het een echt boek geworden.

Dagboeken bijhouden doen we inmiddels niet meer. We hebben een andere vorm, een ritueel dat iedere week terugkomt. Op vrijdagavond, de Sabbatavond, vieren we de liefde. Daar komen al die dingen voorbij waarmee de ander bezig is, waarover hij twijfelt, onzeker over is. Liefde wordt zo vaak op de koop toegenomen. Zeker iemand als ik, die zo heeft gehunkerd naar liefde, vindt liefde geen moment vanzelfsprekend. Je moet voortdurend investeren, anders is het als een speeltje waar de nieuwigheid op een bepaald moment vanaf is. Een ritueel is een mooie manier om dat een vaste plek in de week te geven.

Dat ik schrijver ben is op z'n minst 50 procent de verdienste van Christine. Zij heeft De Kabbalist wel 100.000 keer gelezen, haar ziel zit er in, we hebben er samen voor geknokt.

Ik ben opgegroeid in een boekwinkel, van kindsaf was schrijven mijn passie. Maar ik dacht dat dat alleen voor de groten van de literatuur was weggelegd. Toen onze dochter Zonneke zes jaar geleden werd geboren en ik in haar ogen keek, dacht ik: ‘Het enige dat ik dit kind wil meegeven, is dat zij altijd haar hart kan volgen.' Toen vond ik dat het tijd werd dat ook zelf te doen.

Schrijven is heerlijk. Het is thuiskomen. Vanaf de eerste dag heeft Christine onvoorwaardelijk in mijn schrijverschap geloofd. Dat een vrouw vertrouwen heeft dat je het kunt is heel belangrijk, maar nog belangrijker was dat ze me de volledige vrijheid gaf daar voor te gaan. Ik was zelfstandige en verdiende redelijk goed met theater maken. Ik heb al mijn opdrachtgevers opgebeld en gezegd: Sorry ik doe het niet meer. Ik ga schrijven. Dat betekende dat er geen inkomsten binnenkwamen. Christine schreef ook, dus zij verdiende ook niet veel. Toch zei ze: Natuurlijk moet jij schrijven! We hebben ons spaargeld volledig opgesoupeerd. Ook daarin moet je elkaar vinden, voor het zelfde geld tref je een vrouw die gaat voor zekerheden. Maar als je de goede soulmate hebt gekozen, vind je het vanzelfsprekend dat je tot de bodem gaat voor je dromen. Gelukkig zitten we nog steeds in dit huis, we hebben geen boterham minder hoeven eten en we hebben leuke reizen gemaakt voor onze boeken. Blijkbaar zorgt het leven ervoor dat dat allemaal kan.

Gelijk met het schrijven kwam de Kabbala in mijn leven. De kabbala is geen liefde die uitdooft omdat ik er zo veel inspiratie en wijsheid uithaal. Wat me erin aanspreekt is dat het heel rationeel is. Het zijn wetten van het leven die je onderzoekt. Er wordt een appèl gedaan op je kritische geest. Alles wat ik heb onderzocht, werkt voor mij. Dat vind ik ontzettend verbluffend en dat wil ik delen in mijn boeken.

Ik ben blij met al die mislukkingen die ik had voordat ik Christine leerde kennen. Het geniale van het leven is dat alle ervaringen die je ontzettend onderuithalen, achteraf zo nuttig zijn wanneer het leven keert. Al die rampspoed zijn zegeningen geweest. Mijn verleden is een goede voedingsbodem voor mijn schrijven. Doordat ik die heel donkere kant van het leven heb gezien, kan ik zo ongelofelijk genieten van de schoonheid van het leven en daar zo dankbaar voor zijn. Ik omhels het leven."

Wie is Geert Kimpen?

Geert Kimpen (43) was theaterregisseur en is sinds 2004 schrijver. Van zijn debuut De Kabbalist (2006) is inmiddels de 17de druk verschenen. Het boek is in 15 landen vertaald. Zijn tweede roman De Geheime Newton kwam in 2008 uit. In juni verscheen zijn nieuwste boek Stap voor stap, van wens naar werkelijkheid. Daarin vertelt Kimpen hoe hij via de kabbala de Tien Wetten van de Creatie ontdekte. Geert Kimpen is getrouwd met zijn zielsverwante Christine Pannebakker. Samen hebben zij een dochter Zonneke (6).

TOP